Indrukwekkende Sossusvlei en Deadvlei!

Dinsdag 26 juli
Pap had vannacht slecht geslapen, hij was om 12 uur ’s nachts wakker geworden en had veel liggen draaien. Zal wel de onrust zijn omdat je weet dat je er zo vroeg uit moet. Ook was er een snurker in ons midden die vele mensen wakker had gehouden. Wat ben ik blij met mijn oordopjes :). Vanochtend was het omkleden en meteen de truck in zonder ontbijt, want we rijden bij zonsopgang richting de in de omgeving liggende indrukwekkende Sossusvlei, een grote duinpan van 200 meter hoog aan de rand van het Namib-Naukluftpark. Deze pan wordt omringd door ’s werelds hoogste zandduinen.
Wat wel heel vervelend was, was dat we 10 minuten bij de poort van de camping hebben staan wachten omdat deze dicht was! Beetje raar… ze weten toch dat de toeristen er vroeg er op uit willen voor die zandduinen bij zonsopgang…
Ze hadden ons al gewaarschuwd dat het een zware tocht zou gaan worden die 200 meter hoge zandduin. Het advies was om er een uur over te doen. Maar als je dan eenmaal voor die duin staat dan denk je… oh makkie! Gewoon naar boven toe rennen. Maar al heel snel kom je daar van terug. Pff, wat was dat een zware tocht, er stond veel wind, het was fris, dus mijn stoffen haarband fungeerde nu als doek om mijn gezicht te beschermen tegen alle zand en met mijn zonnebril op en muts op ging het wel met de zand. Maar de stappen waren erg zwaar doordat je met je voet een stukje in de zand zakt. Het was dan ook verstandig om dicht achter elkaar te blijven lopen. Zodat je de voetsporen van de gene voor je kon volgen. Doordat degene voor je het zand al wat aan had gedrukt, scheelde dit een hoop. Het was flink doorpezen om op tijd de zonsopgang te halen… ook merkte je dat alles op een gegeven moment pijn ging doen met ademhalen. Op een gegeven moment toen de zon bijna opkwam besloot ik het laatste stukje maar niet verder te lopen en er bij te gaan zitten om te genieten van het uitzicht en mooie kiekjes te maken. Maar goed ook, want anders had ik dit moois gemist. Na het maken van al die kiekjes verder gelopen tot aan de top! Wat een geweldig gevoel gaf het om helemaal bovenaan te zijn na die zware tocht en het echt gehaald te hebben. En wat helemaal tof was, was dat pap er ook was. Ik dacht: die gaat dit echt niet trekken omdat het zo zwaar is ivm zijn hart. Maar hij was er! En maar goed ook, want mijn camera had het even begeven door al die zand die in de lens terecht was gekomen. Zo kon ik gelukkig met pap zijn camera nog foto’s maken van dit prachtige maanlandschap! De terugweg hebben we anders gedaan dan de heenweg. Ik wilde niet nog een keer die zware tocht gaan doen, dus besloten we via de zijkant van de duin naar beneden te wandelen/rennen. Dit ging prima! En lekker snel! Zo konden we lekker over een vlak stuk terug lopen. Nog wat leuke kiekjes gemaakt van mijn pap en ik in de schaduw tegen de rode zandduin.
Eenmaal terug bij de truck stond er een ontbijt klaar voor ons en konden we heerlijk gaan ontbijten. In de verte zag je een hele kudde spiesbokken rennen, echt mooi. Ook zag je een soort ekster zweven op de wind in de lucht. De omgeving was echt prachtig, die mooie rode kleur van de zandduinen maakt echt indruk. Wat leuk is om te weten is dat deze duinen altijd dezelfde vorm blijven houden. Dit komt omdat er in de duin allerlei planten zitten die de duin op hun plek houden. Deze plant is ook heel bijzonder, want deze kan heel goed tegen droogte. Ongeveer 1x in de 10 jaar valt er regen. Het afgelopen jaar heeft het geregend, hierdoor zag je ook zo’n soort duingras door het zand van de duin heen steken. Zodra het regent groeit dit duingras ook erg snel. Zelf als het na 10 jaar pas weer regent kan dit duingras weer opnieuw tot bloei komen.
Na een heerlijk ontbijtje en te zijn onder gescheten door een of andere vieze vogel was het tijd om naar de Deadvlei te gaan en daarna naar Road Valley. Dit moest met een 4 wiel aandrijving omdat je door het mulle zand heen moest rijden. Hier was het wederom prachtig. We reden door een super mooie, oranje gekleurde woestijn. Wat heel grappig blijft is dat wanneer de Afrikaanse chauffeurs met elkaar praten je ze gewoon kunt verstaan.
Samen met pap door de Deadvlei gelopen, we worden steeds betere maatjes :). Ik moet wel zeggen dat het af en toe wel wennen was om ineens 24 uur per dag met elkaar op te trekken. Maar het begint te wennen :). De Deadvlei was prachtig, je loopt er door prachtige zandduinen heen waar zo af en toe een vreemd, sla-achtig groen plantje groeit. Waarvan de bladeren erg dik aanvoelen en erg sappig zijn, je kunt deze bladeren van die planten afbreken en gewoon opeten. En het smaakte ook best oké. Volgens mij noemen ze het ook gewoon woestijnsla. Hoe verder we liepen des te dichter we bij een kale, droge vlakte aankwamen met hele droge, zwart gekleurde bomen. Een heel aantal van die bomen staan nog gewoon overeind en een aantal liggen op de grond. Sinds 1956 was er geen regen meer gevallen, vandaar die barsten in de grond. Als je langer naar deze plek keek zag je op een gegeven moment steeds meer mogelijkheden om hele toffe foto’s te maken. En zo kwam het dat we op een gegeven moment super gave jumpfoto’s aan het maken waren samen met pap, Hans en Rogier. Het resultaat was verbluffend!
Na al dat gespring werd het de hoogste tijd om terug te lopen, want we zouden nog bij een grote waterplas gaan kijken. Volgens mij was dit een hele belangrijke oase in deze woestijn. Alleen door al die indrukken van die rode, grote woestijnduin en van Deadvlei maakte deze waterpoel geen indruk meer. Ik was even verzadigd :)
Zo en toen terug naar de camping waar we lekker konden lunchen. Karon was zo geweldig om mijn camera te ontdoen van het zand, waardoor ik gelukkig weer foto’s kon maken :). Wat een geluk, die camera was nog geen jaar oud, zou zonde zijn als die al gesneuveld zou zijn. Nou de lunch gingen we naar de canyon toe waar we gisteren naar toe zouden zijn gegaan. De Canyon was mooi, ook een mooi uitzicht. Ook zag je veel gaten in de rotsen, dit waren de nesten van vogels. Ook zag je vele torentjes van stenen die mensen op elkaar hebben gestapeld en waar je dan weer een wens mag doen als je er ook eentje op legt. Ook zagen we een hele grote kever en een hagedis. Na dit uitstapje reden we door naar een nieuwe camping nabij Solitaire. Dit was een camping met grote cactussen en een heus zwembad. We hadden hier ook lekker de tijd om rustig aan te doen en te chillen bij het zwembad. Alleen het water was ijskoud. Hans was zo heldhaftig om een bommetje te komen maken en dat wel tweemaal! En Ria dook er ook even in: respect! Izy, Senne, Karon en Yvonne en ik hielden het lekker bij zonnebaden op de ligstoelen die er lagen. Later bleek dat deze plek gebouwd was door het initiatief van een Nederlander. Hij heeft hier ook een boek over geschreven: Solitaire door Ton van der Lee. Zeker een aanrader om te lezen!
Nadat de zon onder was begon het alweer snel koud te worden. Daarom lekker in de truck gaan zitten en in mijn schriftje alle aantekeningen bij gaan werken. Daarna buiten bij het kampvuur gaan zitten, lekker twee glaasjes wijn gedronken uit een van de flessen die pap had ingeslagen :). Lekker naast pap gaan zitten met zijn deken over ons heen tegen de kou en ondertussen liedjes geneuried en mensen laten raden welk liedje je aan het neuriën bent. Was erg gezellig! Het eten was ook weer heerlijk, keer op keer weet Misheck er weer een feestmaaltijd van te maken. Het was vandaag echt een geweldige en actieve dag. Heel veel gezien en heel veel moois! En pap, die geniet volop, hij moet zich vaak in de vingers knijpen om te kijken of het wel allemaal echt waar is wat hij meemaakt. Omdat het zo koud was en de wijntjes ook niet echt hielpen op tijd naar bed gegaan en pap geleerd hoe je de slaapzak bovenin dicht kunt trekken. Was wel lachen, de foto is ook erg grappig geworden. Maar het scheelt wel heel erg veel als het zo koud is. Je moet alleen wel zorgen dat er een gaatje openblijft om te kunnen ademen :). Weltrusten!